Ο φόβος της μοναξιάς

Έκανα σήμερα μία ερώτηση αλλά, όπως συμβάινει συχνά, δεν ήμουν εντελώς προετοιμασμένη για το συναίσθημα που θα μου προκαλούσε η απάντηση. Ρώτησα "Ποίο είναι το συναίσθημα που σε σπρώχνει να παίρνεις τέτοιες αποφάσεις;" και μου απάντησε "Ο φόβος της μοναξιάς." Κάτι σε ανασφάλεια σκεφτόμουν εγώ, θα μου ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμη η παραδοχή μίας αδυναμίας. Ο φόβος όμως...αυτός είναι άλλο πράγμα. Μπορεί να σε βάλει σε διαδικασίες, να σου κόψει τα φτερά, να σου πατήσει τα όνειρα, να σε αναγκάσει να παραιτηθείς. 'Η να σε πιέσει να τους κάνεις όλους να σε αγαπάνε, να φέρεις σε πρώτη θέση ανθρώπους που ουδεμία ουσιαστική υποστήριξη δε σου έχουν προσφέρει, να χαμηλώσεις τα μάτια και να πεις "Ναι, έχεις δίκιο" ενώ από μέσα σου ουρλιάζει το άδικο. Τι φοβόμαστε τελικά; Τι θα σημαίνει αν κάποιος πει ότι είμαστε ανεπαρκείς; Και ποιός μπορεί να το πει αυτό και να έχει ζήσει τόσο παραδειγματικά τη ζωή του που να θέλουμε - όχι! Να χρειάζεται - να το ακούσουμε! Τελικά μάλλον κανείς. Αλλά γιατί εμείς δίνουμε τόση βάση; Άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με γονείς που δεν ήξεραν ή δεν επιθυμούσαν να δώσουν αγάπη, είναι φαίνεται καταδικασμένοι να περάσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους ψάχνοντας ένα άλλο πρότυπο - μία άλλη μάνα, έναν άλλο πατέρα. Συχνά το ρόλο πληρούν τα αδέρφια. Όταν δεν υπάρχουν ή δε διατίθενται, αναλαμβάνουν δράση άλλοι. Όποιος βρεθεί και μας δείξει λίγη στοργή και λίγο ενδιαφέρον. Δάσκαλοι. Παπάδες. Ψυχοθεραπευτές. Σχέσεις. Περαστικοί. Και μετά ο αγώνας συνεχίζεται. Να μην τους απογοητεύσουμε. Ποτέ. Και για κανένα λόγο. Να μην έχουν κάτι να πουν για εμάς. Και οι εκλογικεύσεις: "Δεν το κάνω για να με αγαπάει αλλά γιατι είναι άδικο!" "Δεν έχει αντικαταστήσει τη μητρική φιγούρα, απλά τη συμπαθώ!'. Κι άλλες. Ο δρόμος είναι μακρύς. Αν ήταν δύσκολος ο δρόμος του Οδυσσέα που αν μη τι άλλο, ήξερε που πήγαινε, πόσο μάλλον ο δρόμος ενός ανθρώπου που δεν ξέρει - και συχνά δε θέλει να μάθει - ποιός είναι ο προορισμός του. Είναι δύσκολη διαδικασία η ψυχοθεραπεία τελικά...