Αντίο φίλε μου...
'Έλεος ρε αγόρι μου...Με έχεις ζαλίσει', είπα με αρκετή ένταση στο λευκό λύκο μου. Η ώρα ήταν 3πμ, είχα πρωινό εγερτήριο στις 8πμ και ο Shadow, όπως κάθε βράδυ τους τελευταίους 6 μήνες, κουνιόταν, σηκωνόταν, μούγκριζε και γενικά μου κοινοποιούσε την ενόχληση και τον πόνο του. Ήταν πλέον 13 χρονών, πονούσαν τα κόκκαλά του, είχε αδυνατίσει, είχαν χαλάσει τα δόντια του. Δεν ήταν πια ο λύκος που ήταν κάποτε - απόδειξη το ότι λίγους μήνες πριν είχαν διαρρήξει το διαμέρισμα μας και ο Shadow απλά κοιμόταν. Ο Shadow, που κάποτε, αν κάποιος έκανε το λάθος να πλησιάσει εμένα, και αργότερα την κόρη μου, τους ξεκαθάριζε αρκετά γρήγορα ότι ο καλύτερος δρόμος, αν ήθελαν να κρατήσουν τα χέρια τους, ήταν αυτός που οδηγούσε μακρυά από εμάς.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός δεν ήταν πια ο λύκος μου. Άλλοτε στεναχωριόμουν αφόρητα, άλλοτε θύμωνα, άλλοτε - όταν καθάριζα από το πάτωμα τις ακαθαρσίες που πλέον του έφευγαν σε κάθε δεύτερο βήμα - φώναζα και κουνούσα τα χέρια πάνω-κάτω, σαν καρτούν. Τα βράδια μας καθόμασταν παρέα, όπως κάναμε τα τελευταία 12.5 χρόνια, εγώ βλέποντας τηλεόραση και εκείνος στα πόδια μου. Όταν σηκωνόμουν για να πάρω κάτι, με κοίταζε αλλά πια δεν είχε το κουράγιο να έρθει μαζί μου. Σηκωνόταν μόνο για να έρθει μαζί μου στο δωμάτιο, την ώρα που πήγαινα για ύπνο. Και ενώ κάθε βράδυ είχαμε την ίδια ιστορία - ο Shadow να ξυπνάει και να κουνιέται κάθε ώρα και εγώ να γίνομαι λιγότερο υπομονετική και κατανοητική σε κάθε αφύπνιση - αρνούμουν να τον αφήνω να κοιμάται μόνος του στο σαλόνι. Και έτσι, η ζωή συνεχιζόταν με πόνο, για εκείνον και αυπνία, για εμένα.
Τις τελευταίες όμως μέρες καταλάβαινα ότι δεν πήγαινε άλλο. Του αγόρασα κονσέρβες, είπα στους αγαπημένους του ανθρώπους να έρθουν να τον δουν (οπλισμένοι με ακόμα περισσότερες κονσέρβες!) και έκλεισα ραντεβού για να τον πάω για ευθανασία. Ήθελα να περάσει τα γενέθλιά του, την 31/3, μαζί μας, τρώγοντας και παίρνοντας αγάπη και τη Δευτέρα θα τον συνόδευα στο τελευταίο του ταξίδι. Μα...ο Shadow δεν είχε καμία τέτοια διάθεση και σαν γνήσιος πεισματάρης, έφυγε όπως εκείνος ήθελε. Ήταν βράδυ Πέμπτης. Το κατάλαβα αμέσως. Πήγα δίπλα του, τον έβγαλα μία τελευταία φορά στο μπαλκόνι και μετά τον έβαλα πάνω στον καναπέ και κάθισα δίπλα του. Πέρασε μία ώρα, δύο ώρες, τρεις. Πονούσε, το καταλάβαινα, αλλά πάλευε. Μετά από λίγο κατάλαβα. Δε θα έφευγε όσο ήμουν εκεί. Ο Shadow ήταν ο φίλος, ο φύλακας και ο προστάτης μου επί 13 χρόνια και όσο ήμουν εκεί, θα έμενε ξύπνιος όσο κι αν ήθελε να 'κοιμηθεί'. Έφυγα. Το πρωί είχε φύγει και εκείνος.
Τις επόμενες μέρες περνούσα διάφορα στάδια. Δεν το πίστευα, μου ξέφευγε συνεχώς η φράση 'Τα σκυλιά μας', μετά έκλαιγα, μετά μούδιαζα, μετά πάλι το ξεχνούσα. Μέχρι σήμερα. Σήμερα το κατάλαβα, το αποδέχτηκα και ήθελα να τον τιμήσω. Όσοι έχετε σκυλιά, ξέρετε. Όσοι δεν έχετε, προσπαθήστε να το ζήσετε. Όσο πόνο έχει στο τέλος, έχει διπλάσια αγάπη όσο ζουν. Είναι τα πλάσματα που θα είναι δίπλα σου ανά πάσα στιγμή κι ας έχεις νεύρα κι ας ξεχάσεις να τα ταίσεις γιατί έτρεχες όλη μέρα κι ας βαριέσαι να τα βγάλεις βόλτα. Είναι πάντα εκεί. Όπως ήταν πάντα εκεί και εκείνος, ο πιο πιστός μου φίλος.
Σε αγαπάω, θα σε θυμάμαι, θα σε σκέφτομαι. Εύχομαι εκεί που είσαι να έχει πολλές κονσέρβες! Να είσαι καλά παλλικάρι μου.
31/03/2006-29/03/2019