Συνεξάρτηση
Σκέφτομαι ότι η 'εκμετάλλευση' αποτελεί την ιδανική οδό για τη διάλυση οποιασδήποτε σχέσης - ερωτικής, επαγγελματικής, οικογενειακής. Γιατί όμως συμβαίνει; Τί είναι αυτό που κάνει τους/τις συζύγους να αδιαφορούν για την εμφάνιση τους μόλις βάλουν τη βέρα (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού), τον υπάλληλο να αρχίσει να αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του μόλις πάρει την προαγωγή (το ίδιο με πριν), τους φίλους να αναθέτουν πάντα την ανεύρεση εισητηρίων και ξενοδοχείων στον πιο 'οργανωμένο' της παρέας;
Οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως καλοπερασάκηδες, σε διαφορετικούς βαθμούς. Άνθρωποι με κάποια σχετική διαταραχή, όπως είναι η εξαρτητική διαταραχή, καθοδηγούνται από μία λανθάνουσα αντίληψη πως οι άλλοι τους χρωστάνε και οφείλουν να τους υπηρετούν. Η αρχική όμως παθολογία είναι πως όσο περισσότερο κάποιος με προσέχει και αναλαμβάνει να με φροντίζει, τόσο περισσότερο με αγαπάει και άρα τόσο πιο δύσκολα θα με παρατήσει. Με παρεμφερή τρόπο, οι ναρκισσιστές θεωρούν ότι είναι υπερβολικά σημαντικοί για να ασχοληθούν οι ίδιοι με το σέρβις του αυτοκινήτου τους οπότε το αναθέτουν σε κάποιον...στο σύντροφο, στον πατέρα κ.ο.κ. Όσοι δεν παλεύουμε με κάποια διαταραχή, απλά προτιμάμε να περνάμε καλά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιος άλλος θα χρειαστεί να περάσει δύσκολα. Αυτό μετεφράζεται σε απλό εγωισμό και όλοι τον διαθέτουμε σε κάποιο βαθμό (εξαιρείται η Μητέρα Τερέζα). Είναι όμως τόσο απλό; Είμαστε εγωιστικά όντα και άρα λειτουργούμε εις βάρος των άλλων; Φυσικά όχι.
Ο άνθρωπος που παραμελεί την εμφάνιση του μόλις παντρευτεί ή μόλις βρεθεί σε σοβαρή σχέση, ελέγχει με αυτό τον τρόπο το πόσο ανιδιοτελής είναι η αγάπη του συντρόφου του. Ουσιαστικά λέει 'Αν με αγαπάς πραγματικά, πρέπει να με αγαπάς και χοντρό/αξύριστη/με τα ίδια ρούχα επί 4 μέρες'. Αυτό είναι αποτέλεσμα κακής σχέσης με τους γονείς. Δηλαδή, ένα παιδί που μεγάλωσε με όρους και προυποθέσεις ('Θα σε αγαπάμε αν...'), θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του παθολογικά πασχίζοντας να βρει τον άνθρωπο που θα τον αγαπάει άνευ όρων. Δυστυχώς όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν αγαπάνε ούτε οι ίδιοι τον εαυτό τους και άρα αυτό που ζητάνε, το ζητάνε πλασματικά. Δεν πιστεύουν πραγματικά πως μπορεί κάποιος να τους αγαπήσει γιατί έχουν μάθει πως δεν είναι άξιοι αγάπης παρά μόνον όταν πετυχαίνουν - και με δεδομένη τη χαμηλή τους αυτοπεποίθηση, αυτό δε συμβαίνει πολύ συχνά.
Με ένα παρεμφερή τρόπο λειτουργούν και οι άνθρωποι που ζητάνε μόνιμα χάρες, μόνιμα υπερβάσεις από την πλευρά των γύρω τους. Ζητάνε αγάπη και επειδή η αγάπη που οι ίδίοι έχουν πάρει ερχόταν με όποια μορφή ήταν διαθέσιμη (οικονομική, φαγητό, χατίρια) έχουν μάθει ότι η αγάπη σημαίνει προσφορά υλική και όχι ουσιαστική. Έτσι, δοκιμάζουν πόσο τους αγαπάει ο καθένας τεστάροντας μέχρι ποιό σημείο είναι διαθετημένος να αλλάξει το πρόγραμμα του, να μάθει να μαγειρεύει παστίτσιο ή να αγοράσει ένα πολύ ακριβό δώρο.
Φυσικά, όλα αυτά μπορεί να γίνουν δεκτά αν στην άλλη πλευρά υπάρχει ένας άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για να τον αγαπάνε - τουλάχιστον μέχρι να εκραγεί, κάτι που στην περίπτωση των παθητικά επιθετικών ανθρώπων πάντα συμβαίνει σε ανύποπτες στιγμές. Καλό όμως θα ήταν για όλους μας να σκεφτούμε τί είναι αυτό που συμβαίνει και μας προκαλεί τόσο έντονη αδιαφορία για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των γύρω μας, γιατί αναμφισβήτητα λέει περισσότερα για εμάς παρά για τους άλλους.