Ένας σημαντικός παράγοντας όταν μεγαλώνουμε παιδιά είναι
να υπάρχει μία κοινή διαπαιδαγωγική πορεία από όλους τους ενήλικες που μπορεί
να αποτελούν μέρος της ζωής του παιδιού. Αυτό σημαίνει πως οι γιαγιάδες και οι
παππούδες οφείλουν να σέβονται τις μεθόδους, τις απαγορεύσεις ή τις συνήθειες
που έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν οι γονείς με το παιδί τους. Μία γιαγιά η
οποία αποφασίζει να λειτουργεί μονίμως αυθαίρετα και προσφέρει, για παράδειγμα,
σοκολάτες κάθε φορά που βλέπει το εγγόνι της (ενώ η μητέρα της έχει ζητήσει να
μην το κάνει), προκαλεί 2 προβλήματα - πρώτον, δημιουργεί μία συνήθεια στο
παιδί την οποία η μητέρα δεν επιθυμεί να διατηρήσει. Ως εκ τούτου πιθανόν να δημιουργηθούν
διενέξεις καθώς το παιδί μπορεί να απαιτήσει αυτό που έχει πάρει από τη γιαγιά
και η μητέρα να το αρνηθεί. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι οι αντίθετες πράξεις
των συγγενών, ή ακόμα και του κάθε γονέα, υπονομεύουν την έννοια της
ομαδικότητας αλλά και των ορίων και της πειθαρχίας, και ενδέχεται να
δημιουργήσουν ένα παιδί που δε σέβεται τους κανόνες, καθώς παρατηρεί πως το ίδιο κάνουν και οι
ενήλικες που υπάρχουν στη ζωή του. Παράλληλα ένα παιδί που δε μεγαλώνει με σαφή
όρια, θα νιώσει ανασφάλεια, καθώς λαμβάνει αυτό που αποκαλούμε 'διπλά
μηνύματα', κάτι το οποίο θα μεταφράσει ως ασυνέπεια, η οποία συχνά
κληροδοτείται από γονέα σε παιδί.